ԴՈՒՆ ՉՏԵՍԱՐ, ԲԱՅՑ ՔՈՒ ՍԵՐՈՒՆԴՆԵՐԴ ՊԻՏԻ ՏԵՍՆԵՆ…
Գէո՛րգ, դուն լո՞ւրջ էիր։
Լուրջ, միւսներուն նման, դուն այդ ահեղ կռուի՞ն էիր:
Քեզի՞ ալ գտած, առած-տարած էին, թէ դուն վազած էիր:
Չէ՛, չէ՛, իմ գիտցած Գէորգս հոն պէտք չէր ըլլար:
Իմ ճանչցած Գէորգս շատ տեղ պիտի ըլլար, բայց ոչ՝ հոն:
Իմ գիտցած Գէորգիս համար խաղաղ կեանքն իսկ տաժանակիր կը թուէր:
Գէորգը իմ բաւական հին ծանօթս էր։ Բախտս բերած էր, որ Գէորգին հետ գէթ քանի մը առթիւ, քանի մը շաբաթ, տեղ մը միասին գտնուէինք: Հաց ուտէինք, ելոյթ կազմակերպէինք, դէպի Արցախ գէթ երկու առթիւ արշաւէինք:
Պարզապէս, Գէորգի նմանին օրհնեալ ներգրաւումով, հայ մշակոյթը ապրէինք, Հայաստանը ապրէինք, Արցախը պեղէինք:
Վերջապէս, Գէորգին նման անզուգական հայ մարդու, Հ.Մ.Ը.Մ.ականի եւ Դաշնակցականի՛ հպարտանքը ըմբոշխնէինք:
Գէորգին առողջական վիճակը այնքան ալ նախանձելի չէր։ Ունէր ֆիզիքական հարցեր, այնուհետեւ բոլորէս առողջն ու անպայման զինուորցուն կը ներկայացնէր ինքզինք:
Չէ՞ որ այնճարցի էր, տարբեր չէր կրնար ըլլալ:
Չկար ոստում որեւէ բարձունքի, որուն չյանդգնէր:
Չկար որեւէ խորան, որեւէ յուշ-արձան, ուր ձայնը չձգէր:
Չկար որեւէ հերոս, որուն գովքը ամբողջ ժամ մը չհիւսէր:
Չկար հայրենական որեւէ յուշ, զոր չանմահացնէր:
Այդ ո՞վ կ’ըսէր, որ օր մը, եւ այդքան կանուխ, Գէորգն ալ պիտի միանար մեր հերոսներու փաղանգին:
Այդ ո՞վ կ’ըսէր, որ Գէորգը տուն պիտի վերադառնար թէեւ յաղթական, բայց ընկերներու կողմէ ուսամբարձ:
Այդ ո՞վ կ’ըսէր, որ Գէորգին մասին պիտի խօսէինք անցեալի թէ անցաւորի լեզուով:
Գէորգը տակաւին անգամ մը եւս Երուսաղէմ պիտի գար:
Անգամ մը եւս մեզի «Ձայն տուր ով ֆետան» ու Յարութեան Տաճարին «Տէր Ողորմեան» պիտի մտմտար:
Մինչեւ օրս կորսուած Գէտաշէնին ու Կարօտին դարձին համար պիտի աղօթէր:
Իրաւ, որ Գէորգը կ’ապրէր իր ընկերներուն համար:
Իրաւ, որ եթէ Գէորգին համար մտահոգութիւն կար, այդ Հայաստանի վերելքն էր, այդ Արցախ աշխարհի վաղն էր:
Ան Արցախ աշխարհին, Շուշի ամրոցին մէջ վերջերս անկիւն մըն ալ իբրեւ տուն վերցուցած էր:
Չեմ գիտեր ի՞նչ երազներով, ի՞նչ օրերու ծրագիրներով վերցուցած էր:
Վերջապէս, Գէորգը տեսիլքի մարդ էր:
Գէո՛րգ, անցի՜ր հանգիստ, վստահ եղիր, որ Շուշիէն չենք հրաժարիր՝որքան Երեւանէն:
Մինչեւ իսկ Վանէն չե՛նք հրաժարիր:
Դուն չտեսար, բայց քու սերունդներդ պիտի տեսնեն:
Գնա՜, հանգչէ՜, քու նմաններովդ հարուստ լուսաւոր խորանին:
Խորան մը, որ ի ցնծութիւն մեզի, այսօր հարստացաւ քեզի նման յաւելեալ չորս երդմնեալներով:
Գեղամ Մուշեղեանը բաւարար չէր, ետեւէն հասաւ Մհերը Յարութիւնեան:
Մհերը բաւարար չէր, հասաւ Գէորգը:
Գէորգն ալ բաւաւրար չէր, հասաւ Քրիստափորը Արթին:
Ո՜վ Տէր, տակաւին որքա՞ն պիտի պահանջէ այս հողը:
Ե՞րբ պիտի յագենայ:
Արդեօք մինչեւ պահս այսքան մատաղցու բաւարար չէ՞:
ՍԵՐՈԲ ՍԱՀԱԿԵԱՆ